Diagnose borstkanker

Ik heb kanker.


Als ik het nu zo opschrijf, voelt het wel heel echt....KUTKANKER!

Waarom deze blog? 
Om meerdere redenen eigenlijk...
- Ook al wordt dit een heftige tijd, toch wil ik het voor mezelf vastleggen...om het van me af te schrijven en misschien ook om het terug te kunnen lezen..
- Om anderen te informeren...ik heb zoveel lieve mensen om me heen die zo geïnteresseerd zijn in alles. Op deze manier kunnen ze meelezen met wat ik meemaak.

Ik heb nog nooit een blog gemaakt maar het lijkt me fijn om alles 'van me af' te kunnen schrijven...

Vrijdag 3 januari 2020
Ik controleer eigenlijk nooit mijn borsten....stom natuurlijk, maar achteraf dus niet meer terug te draaien...
Geen idee waarom ik nu wel aan mijn borsten zat😏 maar ik voelde dus een bobbel...zoiets als een grote knikker. Stef laten voelen en die schrok ervan...wilde eigenlijk dat ik gelijk naar de huisarts zou gaan maar omdat het vrijdagavond was, zou dat de huisartsenpost moeten worden en dat leek me nou ook weer niet nodig...Kon best wachten tot na het weekend.
Omdat ik die maandag moest werken, maakte ik een afspraak voor dinsdag. Mijn moeder vroeg nog of ze mee moest, wachtte ze wel in de wachtkamer...nee hoor mam, echt niet nodig...huisarts kon toch niks zinnigs zeggen en zou me waarschijnlijk doorsturen...

Dinsdag 7 januari
Stef bracht Tom naar de crèche gebracht omdat de afspraak al om 8.40 was.
Huisarts voelde dus ook iets en wilde me gelijk doorsturen voor mammo en echo...
Toen brak ik dus voor het eerst....had eigenlijk verwacht dat ze zou zeggen: "volgens mij is het niets maar voor de zekerheid stuur ik je even door"....dat zei ze dus niet...Natuurlijk zei ze dat het ook een cyste kon zijn maar toch werd alles wat ik zo stoer had 'geparkeerd' opeens werkelijkheid....Huilen, huilen (misschien was het toch handiger geweest als mijn moeder mee was...:()
Het ZMC had een wachttijd van 2 weken. Bij het Antoni Van Leeuwenhoek (AVL) kon ik binnen 3/4 dagen terecht dus maakte de huisarts een belafspraak. Zij zouden mij terugbellen voor een afspraak.
Dezelfde middag werd ik al gebeld; ik kon de volgende dag al terecht...

Woensdag 8 januari
De dag dat ik naar het AVL moest voor de mammo en echo.
Stef ging met me mee.
Allereerst moest ik voor de mammografie. Mijn borsten werden tussen zo'n apparaat geklemd en er werden 4 foto's gemaakt. Toen weer terug naar de wachtkamer en zo'n half uur later stond de echo gepland.
Zo'n echo is echt vreemd...de laatste keer dat ik een echo kreeg, was dat omdat ik zwanger was van Tom. Een zelfde soort apparaat werd gebruikt maar dan voor mijn borst.

Meteen erna keek de arts me aan en zei: "het ziet er niet goed uit"...we gaan gelijk een punctie maken en weefsel afnemen om op kweek te zetten...Ze hadden een tumor gemeten van zo'n 2.1 cm en ook onder mijn oksel zat iets...(een soort verdikking noemden ze het geloof ik)
Op dat moment stortte mijn wereld in...'ga ik dood' vroeg ik gelijk...je weet natuurlijk verder helemaal niks...zo'n boodschap kan alles betekenen...
Ik weet nog dat ik zei dat ik mijn moeder bij me wilde...gelukkig was Stef er.
Tijd om te huilen had ik eigenlijk niet want binnen een minuut moest ik stilliggen en staken ze naalden in me voor de punctie (in mijn borst en onder mijn oksel)...niet verdoofd en het brandde vreselijk...verdriet om het bericht en pijn van de punctie...ik kon alleen maar huilen maar moest stilliggen
Daarna werd er weefsel afgenomen. Dit werd wel verdoofd; ik heb maar niet gekeken. Ik zag wel een dikke naald en hoorde een soort geklak, lijkend op een niettang...

Geschrokken, verdoofd en verdrietig heb ik toen mijn ouders en schoonouders gebeld...Stef eigenlijk mijn schoonouders want kon het gewoon even niet.
Na anderhalf uur zouden we de 'uitslag' horen...3 opties: goedaardig, kwaadaardig en niet genoeg info om het te bepalen. We spraken het niet uit maar wisten allebei dat het niet goed zat.
We hebben een broodje gegeten en om 12.55 zat ik trillend in de wachtkamer voor de uitslag...
De arts kwam me halen en op zo'n moment ben je zo bezig met het aflezen van iemand...hoe kijkt ze, hoe loopt ze enz...

Het was dus niet goed....maar dat 'wisten' we dus al....ik bleef vrij rustig en Stef ook.
Gezegd werd dat we die donderdag erop een gesprek zouden krijgen met wat voor soort kanker het zou zijn en wat de behandeling zou worden...ook zou ik een gesprek krijgen met iemand om het eventuele genetische aspect te bespreken. Verder werd er een gesprek gepland met de chirurg met daaraan vooraf een MRI.

We zijn de terugweg Tom gaan ophalen bij mijn schoonouders. Ik weet nog dat Stef en zijn ouders erg moesten huilen...ik liep gelijk naar Tom.
Ik heb gelijk gezegd en gevoeld dat ik hier voor zou gaan vechten. Als het maar alleen mijn borst is en niet  verder uitgezaaid is, moet het gewoon beter worden. Het voelt als een soort zware griep die wel weer overgaat...het zal enorm zwaar worden al weet ik nog niet eens wat me te wachten staat maar ik word beter!
Ik heb natuurlijk psychisch ook genoeg meegemaakt en ik moet eerlijk zeggen dat ik me toen rotter voelde dan nu. Toen kon ik nergens van genieten en voelde ik me in de 'ban van' die 'ziekte', nu geniet ik wel nog van alles gelukkig.
Stom he...maar misschien heeft dit me juist sterker gemaakt en ervoor gezorgd dat ik dit beter aankan...

Dezelfde middag werd ik nog gebeld om een afspraak te maken met de arts die het genetische aspect met me ging bespreken. Vrijdag kon ik al heen...

Later op die middag heb ik Thijn verteld dat ik kanker heb...ik wilde er niet omheen draaien...anders zou hij het misschien van anderen horen. Ik heb toevallig een paar maanden terug nog met hem collecte gelopen voor de kankerstichting dus dat kon ik betrekken bij ons gesprek. Dat er tegenwoordig veel middelen zijn om dit te genezen en dat mama wel weer beter wordt maar dat het wel een heftige tijd gaat worden. Thijn nam het 'goed' op...hij vroeg wel geregeld dingen als: "kan ik nog wel met je knuffelen" en "mag je wel douchen" enz...
's Avonds kwamen er 2 buurvrouwen/ vriendinnen langs om mij een knuffel te geven en chocolade....Thijn vroeg of er nog meer 'visite' kwam met chocola, dat vond hij wel gezellig:))

vrijdag 10 januari
Mijn vader ging vandaag met me mee voor het gesprek met de arts over het genetische aspect.
Het was fijn om mijn vader mee te hebben. We hebben die dag eigenlijk vreselijk gelachen samen. Grapjes gemaakt om de stempelkaart van de kantine van het AVL en over de invalidenplek waar we gingen parkeren met de kaart van mama...
De dag ervoor had ik al een heel document ingevuld met vragen over kanker in de familie.
Mijn moeder heeft op haar 53e borstkanker gehad maar zij had niet het gen. De lijn van mijn vaders kant bevatte echter behoorlijk wat personen die kanker gehad hebben. Mijn oma is wel onderzocht en die bleek niet het gen te hebben. Toch gaan ze van het AVL deze gegevens opvragen.
Verder hebben ze bloed afgenomen bij mij om te kijken of ik bepaalde (borstkanker)genen heb die niet goed zijn. Ik kan dit (als ik deze bezig) nl doorgeven aan Thijn en Tom en zij ook weer aan hun kinderen. Verder zou een bepaalde genen-combinatie ervoor kunnen zorgen dat de borstkanker blijft terugkomen en ook eierstokkanker. Dit zou dan preventief weggehaald worden. (borsten en eileiders)...zover zijn we gelukkig nog niet. Over 4 weken hoor ik hier meer over.
Ondertussen vraagt mijn vader toestemming aan zijn neef om informatie op te laten vragen over zijn tante.

Zaterdag 11 januari
Vandaag ga ik gezellig een dagje weg met mijn buurvrouwen van de Rupelmonde. We gaan naar This is Holland en daarna eten bij Loetje.
Ik had vandaag een mindere dag...maal af en toe...voel ook soms dingen...
Ik zat bij 'This is Holland' en tijdens het zien van de tulpenvelden en bossen, vroeg ik me af of ik 1 van de laatste keren zou zijn dat ik dit zou zien...voelde me ff naar....daarna ging het wel weer gelukkig en heb ik genoten van de heerlijke biefstuk bij Loetje:)

Ondertussen ontvang ik veel bloemen, kaarten en berichtjes van alle lieve mensen om me heen. Fijn dat iedereen zo aan me denkt💖💖💖💖💖💖