Schuldgevoelens.
De afgelopen week voel ik me steeds meer schuldig.
Schuldig omdat er zoveel mensen voor ons koken en zij dit ook betalen.
Schuldig omdat Stef iedere ochtend er vroeg uit moet voor de kids en ik dan tot 8.00 mag blijven liggen.
Schuldig naar de kids toe als zij de hele ochtend naar school zijn geweest en ik in de middag toch mijn rust pak als zij thuis zijn. (heb genoeg rust gehad in de ochtend...)
Schuldig als mijn ouders en schoonouders hier het huishouden komen doen.
Schuldig omdat het zo vaak over mij gaat....vraag ik wel genoeg naar anderen?
Schuldig als mensen mij ergens naartoe moeten brengen omdat ik zelf niet mag fietsen of autorijden.
Hoe komt dit toch? Het is nu 4 weken geleden dat ik ben geopereerd. Ik kan al wat meer gelukkig. Ik ben wel nog steeds snel moe.
Ik kan al wat meer maar ik mag nog niet zoveel.
Misschien omdat ik me beter voel, dat ik vind dat ik dan niet op mensen mag leunen?
Het frustreert gewoon...
Belangrijk om te zeggen: 'niemand die iets zegt over bovenstaande punten hoor, het is mijn eigen gevoel'
Afhankelijk zijn van anderen is gewoon niet mijn sterkste punt...😓
Lieve Roos, bedenk dat als het anders zou zijn en 1 van jou beste vriendinnen zou treffen dat jij er ook voor diegene zou zijn. Nu heb jij tijdelijk hulp nodig en iedereen doet het met liefde. Aanvaard het, ook al begrijp ik dat het lastig is. Maar misschien is jou hulp ook nog eens hard nodig bij iemand om je heen. Dan help jij met liefde. ❤💋
BeantwoordenVerwijderen