ziek/ niet ziek...

Ik vind deze blog lastig, moeilijk om te delen. Bang dat ik mensen kwets, wat absoluut niet de bedoeling is. Maar deze blog is in eerste instantie voor mezelf en daarom moet ik ook alles op kunnen schrijven en dat doe ik dus ook. Zie het als het delen van een ervaring...

Zoals de meeste mensen weten, heb ik een mega groot netwerk om me heen vol lieve mensen. Stef en de kids op nummer 1 natuurlijk! Daarnaast de allerliefste papa en mama van de hele wereld! Dan ook nog 2 lieve schoonouders, mijn broer, Ola en de kids, de rest van mijn familie en Stefs familie, en dan ook nog verschrikkelijk veel vrienden en vriendinnen. En ook nog een heleboel mensen die ik normaal gesproken soms eens spreek of misschien wel helemaal nooit gesproken heb voordat ik ziek werd maar die toch nu hele lieve berichtjes sturen en ook meeleven.
Ik ben hier zoooooo vreselijk dankbaar voor!!! 
Je zal maar in je eentje zijn en dit allemaal moeten doen, thuiskomen na een chemo in je eentje....dit lijkt me vreselijk...

Ik word gesteund door berichtjes, kaartjes, lieve woorden, bloemen, cadeautjes, een compleet borrelpakket, heerlijke gerechten en ga zo maar door.

Nu loopt dit hele traject gewoon al bijna een jaar, bizar gewoon en ik heb al behoorlijk wat behandelingen achter de rug: chemotherapie, operatie 1, operatie 2, bestralingen en zometeen dus weer een chemo-traject.

In februari startte de chemo en deze liep tot half juni. Toen even tijd om bij te komen en eind juli de eerste operatie. Toen na een rot-uitslag een tweede operatie begin september. 
De bestralingen startten toen half oktober, 6 weken later.

Ik ben dus al best een tijdje bezig en wat je gewoon merkt, is dat je op een gegeven moment dus 'oud nieuws' wordt....helemaal logisch hoor, voor anderen dan. Het duurt al zo lang dat het bijna het nieuwe normaal is geworden.
De eerste helft van het jaar, vooral tijdens de chemo, hoor je nog heel veel van anderen en wordt er constant gevraagd hoe het gaat, maar op een gegeven moment wordt het minder en dat is vooral voor mij gewoon raar om te ervaren. Nogmaals, ik begrijp het wel want waarschijnlijk had ik dat ook 'gedaan' als ik niet ziek was maar een ander.
Maar tussen de behandelingen door ben ik ook ziek; dat blijf je gewoon. Niet alleen tijdens de chemo en bestralingen maar ook tussen de operatie en de bestralingen door...

Ik had het er laatst met Stef over. Ik zei: "van die en die hoor ik ook niets meer, ze vragen nooit meer hoe het gaat". Ik vond dat gewoon raar maar toen ik er met Stef over sprak, begreep ik het ook gewoon. Het hele ziek zijn is ook moeilijk te bevatten voor mensen...als je een chemo ondergaat, hebben mensen ook meer om naar te vragen dan als je even 'niets' hebt....
Nogmaals, het is ABSOLUUT GEEN AANVAL, ik begrijp het ook gewoon. Het is meer een ervaring die ik wil delen. Het is sowieso ook niet bij iedereen. 
Het is gewoon erg lastig, ook omdat ik over 6 maanden 'klaar' ben met dit alles en dan doorga maar eigenlijk nog lang niet klaar ben....eigenlijk begint het dan pas. Het vertrouwen krijgen in je lichaam wordt denk nog het moeilijkste stuk. 

Persoonlijk denk ik dat kanker nooit over gaat, lichamelijk misschien wel maar geestelijk dus niet.