Bijna 'klaar'

Yes!! Goed nieuws! De uitslag van de PET-scan was goed!

Afgelopen donderdag (15-4-2021) moesten we naar het ziekenhuis voor de uitslag van de PET-scan en de controles (bloedcontrole).
Om half 9 moest ik al bloed laten prikken, dus lekker op tijd.
Om half 11 stond de afspraak met de oncoloog dus wederom 2 uur wachttijd in het ziekenhuis.
Ik had die nacht gelukkig wel goed geslapen en had mijn zenuwen wel redelijk onder controle.
Lekker even een paar kopjes thee gedronken en wat yoghurt met muesli gegeten.
Om 10.20 verhuisden we naar poli 2 waar we de afspraak hadden. Nou, toen zat ik wel 'even' 10 minuten flink gespannen in de wachtkamer met Stef die ook mega-zenuwachtig was.
10.35 werden we binnengeroepen, geen lange wachttijd dus.

Gelijk de uitslag van de PET-scan. Ze hadden niks verontrustends gevonden. Zo fijn🎉
Er was wel wat te zien rondom mijn borst maar dat is nog van de operatie. Mijn borst is nog aan het herstellen en dat zie je; dat is normaal. Soort van ontstekingen dus. Maar verder in mijn lijf dus helemaal niks te zien op de scan. Zoooo blij!!
Met als kers op de taart (zo zeg je dat toch?) een 'go' voor de laatste kuur, kuur 8. Want wederom had mijn lichaam zich goed hersteld van kuur 7 en waren mijn bloedwaardes in orde. Mijn leverwaardes waren weer wat gestabiliseerd en dat is echt zo fijn! Ook mijn vitamine D niveau was in orde; ik hoef de vitamine D-shots nu maandelijks te nemen in plaats van wekelijks.

Bizar toch hoe vreselijk goed mijn lichaam alles heeft opgevangen?! 4 AC-kuren, 12 Taxol-kuren, 2 operaties, 15 bestralingen, (nu nog) 7 chemokuren in de vorm van tabletten en een mega-lading aan medicijnen ernaast. Ik ben daar best trots op! En nog steeds beweeg ik iedere week wel een paar keer extra in de vorm van fysio, wandelen of skeeleren💪

Nou, nu dus nog even 2 weken bikkelen, vanavond start ik met kuur 8 en dan 'klaar'.
....of eigenlijk begin ik nu pas. Want nu zijn alle behandelingen (minus de hormoontherapie van 10 jaar) klaar en stopt de 'automatische piloot' waarop ik het gedaan heb. Nu moet ik alles weer gaan oppakken. De oncoloog vertelde dat ik zeker nog een jaar 'last' houd van moeheid; zo lang duurt het voordat mijn lichaam weer genormaliseerd is...
En die angst....die angst die nooit meer weggaat. Want kanker is voor altijd. Bij alles wat ik voel, maak ik me zorgen...de kanker kan namelijk altijd terugkomen. En dat is eng, doodeng....
Ik wil niet in angst leven en dat ga ik ook zeker niet doen. Maar het is logisch dat dat gevoel er is; dat wordt met de jaren minder....en gaat nooit helemaal weg.

Maar nu ga ik leven, genieten van alles om me heen. 

In de periode dat ik behandeld ben, heb ik het kei-zwaar gehad maarrrr ik ben altijd blijven genieten van alles om me heen. Er is zoveel moois, ook in donkere periodes. Mijn kids, ik kon ze af en toe wel achter het behang plakken, maar zij hebben er ook voor gezorgd dat alles gewoon doorging en de knuffels van de mannen zijn het beste medicijn; ja ook die van Stef!
Wat een achterban heb ik zeg! Stef die alles voor me heeft gedaan en nog steeds doet. Die (bijna) alle ziekenhuisbezoeken mee is gegaan, die me (zelfs toen ik kaal was) nog steeds mooi vond, die zoveel van mij heeft overgenomen toen het mij niet lukte.
Mijn lieve papa en mama. Wat is het zwaar als je kind kanker heeft; ik hoop dat ik zoiets nooit hoef mee te maken...maar wat hebben ze veel voor me gedaan. Zoveel liefde voor hun.
Mijn schoonouders, ook jullie hebben zoveel steun aan ons gegeven. De kids opgevangen, voor ons gekookt, het huishouden bijgehouden maar ook zoveel liefde gegeven.
De mensen die voor ons gekookt hebben...we hebben genoten van de heerlijke maaltijden. Lottie die tot vorige week nog steeds iedere week een maaltje bereidde. Voor jullie een kleine moeite misschien maar voor ons een heel groot gebaar!
De lieve (overlevings)pakketten die ik van Ellis en Harry ontving, vol chocolade, kaasjes en andere lekkere dingen.
Alle lieve kaartjes, cadeautjes enz....ze maakten me steeds net iets blijer😀
Ria en Teun, iedere keer werd ik zo blij van jullie cadeautjes, zo leuk!
Maar ook alle lieve woorden. Iedereen leefde zo mee💖
Maar in het speciaal de mensen van het AVL. De zusters en doktoren van de dag-afdeling in het speciaal. Zij die mij echt zagen als een persoon en niet als een nummer. Zoveel hebben ze voor mij gedaan! Van lieve woorden tot zelfgemaakte soepjes...super! Het beste ziekenhuis!
Maar toch hoop ik daar natuurlijk niet meer te hoeven komen (naast de controles natuurlijk)

Wat ben ik rijk!😍