Tja, en toen was ik 'klaar'. Klaar met alle behandelingen...behalve de hormoontherapie en de injecties die ik iedere maand krijg. (en dan nog de herstel-operatie van mijn borst)
Ongeveer 3 weken geleden was ik klaar met de behandelingen. Heerlijk! Champagne (alcoholvrij weliswaar), taart en bloemen.🎉🎈Supernieuws natuurlijk.
En nu het leven weer oppakken....maar hoe doe ik dat?
Ik heb de afgelopen week denk ik meer gehuild dan de anderhalf jaar tijdens de behandelingen (ok, misschien iets minder) Ik heb het moeilijk; moeilijk met het leven weer oppakken.
Ik merk dat ik erg blijf hangen in het ziek zijn. Het lusteloze, het bankhangen, het vele rusten.
Ik weet ook gewoon niet hoe ik het moet doen, hoe moet ik beginnen?
Moet ik nu gewoon weer door 'alsof er niks gebeurd is?' Dat kan toch niet?
Ik heb niet 'maar' een been gebroken...ik heb kanker gehad.
Kanker is een ziekte die gewoon eigenlijk nooit over gaat. Kanker heb ik de rest van mijn leven...misschien niet lichamelijk maar wel geestelijk.
Het voelt momenteel een beetje als wachten tot het weer terugkomt. Want daar ben ik zo bang voor.
Ik had ook gewoon uitzaaiingen onder mijn oksel, dus deze angst is niet geheel onterecht. Maar leven in angst wil ik niet. Ik moet hier een weg in vinden.
Ik volg aardig wat mensen op instagram die het zelfde hebben meegemaakt (of meemaken) net als ik. Is dit verstandig? Ja, het geeft me steun; steun van gelijkgestemden, mensen die weten hoe het voelt. Maar aan de andere kant hoor je ook veel wat je angstig maakt. Vandaag een meisje die een vergelijkbaar traject heeft gevolgd en waarbij het dus na 2 mnd weer is teruggekomen; dit keer in haar botten, lever enz...Dat maakt me zo vreselijk bang! Wat nou als ik....
Straks weer werken. Hoe graag ik het normale leven weer wil oppakken, ik vind dit toch wel heel spannend en lastig. Maar het hoort bij het leven en leven wil ik! Ik wil weer dat alles normaal wordt, al wordt het nooit helemaal normaal...
Tijdens het traject van behandelingen dacht ik altijd "na dit traject zien we wel weer verder, dan zie ik wel of het terugkomt, dan zie ik wel dit, dan zie ik wel dat" lekker uitstellen dus....en nu is het zover. Nu is het traject klaar en moet ik het zelf doen. Heel eng.
De behandelingen, het traject waar ik in zat, gaven me toch een vorm van rust; het was een soort vangnet waar ik in zat. En dat is er nu niet meer. Ik ben losgelaten en hoe fijn dat ook is, het is echt heel lastig.
De angst en onzekerheid zal nooit weggaan maar ik zal er een balans in moeten gaan vinden. Ik zal zo langzamerhand mijn leven weer gaan oppakken.
En mijn opa Knap zei altijd: "Een mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest"
In angst leven wil ik niet. Ik wil genieten en weer leven en dat ga ik doen.
Beetje bij beetje kom ik weer terug💪
Reacties
Een reactie posten