Life 'after'....

 Ik loop het ziekenhuis binnen en ben gelijk weer terug in het 'kanker-leven'...Stef zit verderop achter zijn laptop te wachten op mij. Ik bestel een fruitsalade en plof naast hem neer. Daar gaan we weer....😓
-

-

-

Het leven na de kanker-behandelingen.
Of eigenlijk bestaat er geen voor en na...het blijft namelijk altijd onderdeel van je leven. Het is geen gebroken been, waar je na een tijdje weer lekker op kan rondhupsen, het is ook geen griep waar je na een week weer normaal kunt eten. Je kunt niet meer doen alsof het er nooit geweest is....

Ik heb het gevoel dat veel mensen om me heen denken: "nou, dat heb je gelukkig achter de rug" of "fijn dat het helemaal weg is" Men denkt dat het klaar is en niet meer terugkomt. Of nog zo een: "iedereen kan kanker krijgen" (zo van, je bent niet alleen) 
Maar zo is het niet....er is altijd een kans dat er ergens nog een celletje is achtergebleven wat woekert en uitgroeit tot meer...in mijn borst of ergens anders in mijn lichaam...de statistieken logen er toendertijd niet om....Natuurlijk is er ook een kans dat het wegblijft en daar hopen we allemaal op! 

Leef ik in angst...nee, gelukkig niet!! Maar de angst is altijd aanwezig, weliswaar het merendeel van de tijd op de achtergrond, maar het is er wel. En soms komt die angst als een race-auto zo weer op de voorgrond en ben ik banger dan ooit...

In november 2021 heb ik al een tijdje last van mijn rechterzij. Het voelt alsof er een soort van bobbel zit, er zit iets....De ene keer voel ik het meer dan de andere keer. Soms is het gewoon weg en dan komt het weer terug. Ik voel het soms extreem als ik op een bepaalde manier zit....Bij zo'n soort klacht (iets wat ik niet herken) wacht ik vaak zo'n 4-6 weken voordat ik het ziekenhuis bel. Dat heb ik met mezelf afgesproken...
Ik weet dat mijn lever aan de rechterkant van mijn lichaam zit en daarbij weet ik ook dat als de kanker is uitgezaaid naar je botten of je lever, dat je gewoon doodgaat...deze uitzaaiing is niet te genezen...
Omdat ik geen idee heb wat het anders kan zijn, denk ik dus dat het mijn lever is...
Iemand die geen kanker heeft gehad, denkt waarschijnlijk heel anders en gaat misschien na een paar maanden toch even langs de huisarts maar ik niet....ik neem geen risico. 
Ik bel de verpleegkundig specialist en deze wilt mij zien. Gelukkig zijn ze heel serieus met wat voor klachten dan ook en houden ze me goed in de gaten.
Ieder jaar krijg ik natuurlijk standaard een mammografie, maar omdat de rest van je lichaam (waar het ook kan terugkomen) niet standaard gecontroleerd wordt, zijn ze heel alert op klachten waar de 'patiënt' zelf mee komt...
De vp (verpleegkundig specialist) voelt en kijkt even. Ze zegt dat ze denkt dat mijn lever daar niet zit (op de plek waar ik last heb) maar er wordt toch besloten een CT-scan te maken en zo geschiedde....

Vreselijk spannend allemaal maar gelukkig is er niks ergs te zien. De scan ziet er goed uit. Wat het wel is, weten ze niet maar op dat moment ben ik alleen maar blij. We eten taart en vergeten het weer even...

In juni 2022 krijg ik mijn standaard controle. Mijn mammografie. Deze is gelukkig goed. Ik controleer zelf mijn borsten iedere maand maar toch is het fijn dat er even goed extra gekeken wordt. 
Tijdens het bespreken van de uitslag, controleert mijn verpleegkundig specialist mij nog even extra onder mijn oksels. Hierna wordt besproken hoe ik me voel en of er nog klachten zijn...
Ja, nog steeds mijn rechterzij....op zich is het niet erger geworden (wat op zich een goed teken is) maar ik heb nog steeds last. Weer wordt er gevoeld en gekeken. Tja...het is toch wel de plek waar je lever zit...😮 ik schrik en raak mega in de stress....vorige keer zei ze dat het niet de plek van de lever is...hoe dan?!! Besproken wordt om nog een controle te doen, dit keer in de vorm van een echo....deze zal voor mijn vakantie wel kunnen plaatsvinden....
Iedereen om me heen is blij, de mammografie was goed! Maar ik?.....ik denk alleen maar aan wat de vp heeft gezegd....pijn, plek, lever....

Dagen gaan voorbij...weken...en nog wordt er niet gebeld...Tot opeens...4 dagen voor onze zomervakantie...kun je woensdag komen voor de echo? Nou nee...niet vlak voor mijn vakantie.
Wat als het niet goed is? Ik besluit het over mijn vakantie te tillen en te plannen op de maandag erna. 

3 weken zomervakantie. 3 weken vreselijk genieten...3 weken het besef dat dit wel eens de laatste 'gewone' vakantie zou kunnen zijn....Ik heb het gelukkig kunnen parkeren...ik heb het niet de overhand laten nemen. Ik heb intens genoten met mijn 3 mannen en even net gedaan alsof het er niet was...in mijn onderbewustzijn was het er wel hoor...maar ik heb het niet mijn vakantie laten verpesten...

Als we thuiskomen, ligt er een brief van het AVL...Ik maak hem open. Echo gepland-> maandag 15.30...in de brief staat echter dat er ook een punctie genomen gaat worden. What???!!!😨 Dat is helemaal niet besproken...gelijk staat alles weer op zijn kop...Een punctie? Waarom? Ze vertrouwen het vast niet, vandaar de punctie? Gelukkig gaat Stef maandag met me mee....
-

-

-

Om 15.30 meld ik me bij de afdeling radiologie. Stef en ik moeten wachten in wachtkamer 2...de wachtkamer waar we geen goede herinneringen aan hebben...we besluiten expres andere stoeltjes dan normaal te nemen in de wachtkamer en ploffen neer.
Om me heen zie ik nog meer mensen die wachten...een vrouw die huilt, naast haar man....een andere vrouw leest een tijdschrift met als titel: 'als je niet meer beter wordt...' allemaal lekker deprimerend...
Ik besluit een spelletje te gaan spelen op mijn telefoon...
Na een kwartiertje komt er een verpleegster die mijn naam roept. Samen lopen we haar kant op.

"Uw man mag niet mee naar binnen.." Wat?😟 Maar ik krijg een punctie van mijn lever...
"punctie? nee hoor, u krijgt alleen een echo"...Ik laat de verpleegkundige de brief zien...."Nee, dat klopt niet hoor, dat staat niet in de aanvraag..." Ik loop met haar mee naar de ruimte waar de echo gemaakt gaat worden. Stef blijft achter...
De verpleegkundige checkt de aanvraag nog even in haar computer. Nergens staat iets over een punctie. Een punctie van de lever blijkt ook eigenlijk niet te kunnen. Het is een flink doorbloed orgaan en daar willen ze liever niet dit soort dingen doen. Soms wordt een biopt genomen, maar dat doen ze alleen als het echt nodig is. Omdat mijn lever nog niet eens is bekeken, gaan ze dat echt niet doen.
Blijkbaar werken er in de vakantie studenten die wel eens een regel vergeten te verwijderen in de standaard brieven...fijn dit😕 Natuurlijk erg blij dat ik geen punctie nodig heb maar tegelijkertijd ook boos dat dit soort fouten gemaakt worden...dat moet toch eigenlijk niet kunnen? Zit ik 2 dagen volledig in de stress...

De radioloog komt binnen en vraagt mij naar mijn klachten. Ik vertel haar mijn angst. Ze is erg lief. Ze vertelt me dat ze in november tijdens de CT niks verdachts hebben gezien...geen enkele twijfel op dat moment. Ik voel me rustiger worden. Maar we weten nog niks..
Ze smeert mijn zij in met een soort gel-achtige vloeistof. Dezelfde vloeistof die gebruikt wordt als je zwanger bent. Ik kan meekijken op een soort van televisie, maar durf dat niet...Ik laat het gebeuren en durf niks te vragen. Bang voor wat ze kan zeggen...
Uiteindelijk begint ze met praten: "Ik ga beginnen met je wat gerust te stellen...je lever ziet er goed uit, mooi glad (oh fijn, heel blij...maar misschien ergens anders iets??) je nier is goed, je galblaas ziet er goed uit. Ik zie nergens vocht"....Ze laat me meekijken en wijst alles aan...Ik wacht nog steeds op iets wat niet goed is maar dat komt niet....Alles is gewoon goed! Ze zegt dat mijn klachten veroorzaakt kunnen worden door een spastische darm. Ik heb inderdaad altijd wat last van mijn darmen (altijd gehad) Ze kan mijn darmen niet goed zien op de echo. Ze geeft aan niet direct reden te zien om mijn darmen te laten onderzoeken. Ze gaat alles doorgeven aan de oncoloog en die beslist dan of er reden is om verder te kijken.

Voor nu ben ik gerustgesteld....ik loop snel naar de wachtkamer en vertel Stef het goede nieuws. Ik bel mijn ouders, mijn schoonouders en app hier en daar wat vrienden.

Ik ben blij, gerustgesteld...voor nu dan...hopelijk kan ik weer een tijdje genieten van dit gevoel en houden deze periodes steeds langer aan. 
-

-

-

-

Leven na de kanker....er is geen handleiding voor....je leeft je leven en hoopt maar dat dit zo lang mogelijk kan....Ik geniet bewuster van leuke dingen maar heb ook mijn baal-dagen...
Ik leef niet in angst, gelukkig niet...ik leef en ben wel alert op dingen die ik voel in mijn lichaam...
En zo kabbel ik voort...soms een golf, dan weer even rust...ik hoop dat ik nog heel lang mag kabbelen in het water....💗